Her Doğan Gün Bir Ümit....

dün seni düşünüyordum,
sensizliğin gece diye çökünce dünyama....
ama dert etmiyordum,
milyonlarca yıldız vardı ümit diye gökyüzünde..
ay ise sana benziyordu,
bazen dolunay oluyordu yüzünü yansıtan.
bazende hilal, kaşlarına benzeyen ama uzanıpta tutamadığım...

sonra araya hasret diye kara bulutlar girdi.
zaten karanlıktı dünyam dahada kararmıştı.
önce ay kayboldu, bana gülümseyen...
sonrada yıldızlar..
bana yaşama ümidi veren..

içimi bir korku sarmıştı..

en sonunda şimşekler çakmıştı dünyama.
sonrasında gökgürültüsü bitirmişti..
son kalan yaşama ümidimi..

yağan yağmur ise..
sanki kırılan solan ümidimi yeşertmeye çalışıyordu.
ama faydası yoktu..

ne senin ay yüzünü hayal edebiliyordum..
ne de milyonlarca ümidim vardı.
hepsi karanlığa karışmıştı..
yağmur nafileydi..
çünkü ben seni görmek istiyordum..
sendin yaşama ümidim.

sabahı zor ettim sensizlikte..
ama günün de hiç bir anlamı yoktu,
sen olmayınca..
belki her doğan gün bir ümitti.
belki de sadece sözden ibaretti.

belki gecemden kayboldun
beni sensizlikte bıraktın ama,
güneş olup doğ istiyorum
gecemde ble batmayan.....