Her Canlı Yaşar Gider Şiiri - İsmail Yiğit

Anne-baba, akraba; Ahmet, Mülayim, Veli,
Birleşmişler şan için bu işlerin kurduyla.
Sebebini sormadan aşkla uzanan eli,
Fırsatını bulsalar kıracaklar orduyla.

Yerden yere çalmışlar layık bulmayıp sana,
Giydiğim kır ceketten, ablan giller, Burcu’yla.
“O çok sevmişti! ” diye nispet olsundan bana,
Böğrüne çil takmışlar, alıp banka borcuyla.

Hoşlanan bir çift gözden sızlanma sen saf hatun,
Her canlı yaşar gider bir güzellik kastıyla.
Kimisi pembe giyer, kimisi kır, eflatun,
Koyun değil ki insan değer görsün postuyla!