Her Biri Bir Kökün Sürgünü

Damarı yara aldığında
Filize durdu,
Kanı suya değdiğinde
Balık oldu.
Kendi hesabıydı,
Gözleri açık hesaplaşırdı
Ayakta olduğunca

Çakal sürüleri koşardı
Teslim almaya iradesini
İlk kurşunu sırtından yedi
Ağustos'un yarısında
Buharlaşırdı kanı cellatının suratında
Cellat, er geç
Kapanırdı dizlerine.

Damarından yara aldı,
Hamuru ayrı ayrı
Kanardı
Parmak parmak,
Parmaklarıyla saydılar hücrelerde
Her biri bir kökün sürgünü
Suya
Toprağa
Havaya karışmış
Bir kökün geleceği...

Kan kurumadı suda
Toprağa karıştı
Şimşek olup, yağmurla döndü
Vurdular
Hain pusularda vurdular
Karıştı kanı yoldaşının kanıyla,
Güneş oldu
Doğaya selama durdular
Cellatlarının beyninde ise
Patlayan birer bomba...

(Kaynak: Ezgilerde Kaldı Yüreğim 1. Kitap)