Her Aşk Kendi Rengini Salar Kederine

siyah ağlamak yüzünde
ekşi elma
yeşilden yosun gözlerin
kara lekedir alnımda inan
senden uzakta sensiz gelen ölüm

şimdi açılan yaranın ne kabuk tutmuş yanı
ne de irin akan sarı rengi ağıllanır güneş kırığı camlarımda
menekşelerin en güzel rengidir bulanır yüzüme ışıl ışıl
kanatlarını açmış bir meleğin dolu dizgin koştuğu vadiden
yuvarlanışı gibidir
yüzüme vuran soluğun
ki her irkilişin şahlanışı
ve dudaklarının dişlerimin arasında mırıldanışı gibidir
ölümün yaşama zikzak cizişi

sen sakıncali şaki
vurulurdu dağda ceylan
vurulur gibi sokakta devrimci
ki ağırlaşan azot
bacanda tüten zehir gibi çıkardın dışarı
ben gözlerinin yagmuru
bakışlarının madeni
kitaba dalar gibi ucurumlarıma kapaklanırdın
rüzgarıma versen kendini

saçında kızıl rengin kanı anımsatan yani
gözlerinin bir ton koyu kahveye çalan kederi
zaman maziye hapsettiğim bakış
kalbimi hançerleyen ıslık gibi dayanırdı kulaklarıma
oysa ne elma agaçları tanırdı seni
ne beni kayısı dallarına uzanmışlığım
sarı sarı eylül vururdu dudaklarıma
dudaklarında aşk aşka dilenci
yangın olur yanardım sana

ne gögün gök artık
ne nehirlerin asi
ne başında dikleşen dağların alevi
rüzgarla sallanan atın yeleleri gibidir şimdi hayat
karayeldir eser hırcın başında
bakıştır gözleri çakmak
yangındır ici kor
ne sana yasaktır meyve
ne dünya bana dar
yine de insan
yinede ayrılık
yinede yoksun

ey insan
alınterimi soluyan kanser
kangrenleşen yanım
ey soytarı aktör
ayrıl artık etimden
solukla dünyayı ay eken sevgili
bilirmisin neden sarsılır dallarına eğilirken bedenim
bir sevdadır tutunur eteklerimde
bir sevdadır ki teninde kızıla tutkun
ay karanlık
kapında çıplak çocuk
üşüyorum
üşüyor gece
yüzünde tesellisiz çığlık

hadi oradan asi ruh
hadi soyun fantazilerine
ki icinde parlayan isyan
ki bu şehrin bütün fahişeleri
basılıp seninle
damgalanıp
savrulsun bu izbe kentin namussuz kederine

benbahar1111