Her aşk bir teoriyle başlar,
Bir bakışın zamana attığı imzayla…
Bir varsayım kurar kalp,
“Bu kez olur” diye fısıldar geceye.
Gözlerin bir denklemse eğer,
Ben sonsuzlukla çarptım seni.
İlk temas bir formüldü belki,
Parmak uçlarımızda titreşen kimya,
İki yabancı,
Birbirinin harflerinde kaybolmuş iki bilinmeyen.
Sen x oldun ben y,
Ama sonsuzda bile buluşamadık.
Her kuram, ispat ister,
Biz sevgiyi sustuklarımızla savunduk.
Suskunluğun bir sabit değeri vardı,
Benim tüm isyanlarımı bölen.
Ne zaman sustuysan,
O an teorim çürümeye başladı.
Sözcükler deney tahtasında paramparça,
Öpüşlerin ispatlara sığmazdı,
Ve her sarılış,
Yeni bir varsayımı doğururdu:
“Belki de bu, gerçekti…”
Ama gerçekler bazen acıdır
Aşk her zaman kanıtlanamaz.
Bazen yalnızca hissedilir,
Ve o his…
Tüm bilimleri susturur.
Şimdi elimde yalnızca yarım kalan denklemler,
Bozulmuş mantık zincirleri,
Ve senin adını silemediğim
Bir kara tahta kaldı.
Her aşk bir teoriyle başlar,
Ama bazıları sadece
Çöküşle anılır.
Kayıt Tarihi : 21.4.2025 08:20:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)