Her Aşk Bir Gün Tükenir

Okşayıp titrek ellerimizle hızla akan zamanı
Olmayacak bir düşünüşü bağlamak kendine
Mor öpüşmelerin baygın kollarında kalmalı
Tuttukça duçar nefesimizi derinliğimizde
Tenlerimiz kor olup yanmalı avuçlarımızda

Titredikçe öfkemizin yapışkan sağanağında
Yaşamak çamurlu ekmek yutkunuşumuzda
Kavgasız düşünüşlerin kitaplığında anlam
Kuşkular dikeriz her bahar ölü topraklara
Güneşin ışıkları kırılır akla dolu saçlarımızda

Unuttuğumuzda o içten ve vakur gülmeleri
Yelkensiz gemilerle açılmak isteriz ufuklara
Hangi rüzgârın yumruğu çürütür ciğerlerimizi!
Hangi fısıltının koynunda üşürüz biz apansız!
Yangın olur öper gülüşlerimiz sarı resimlerimizi

Sımsıkı sarılıp biçare ‘keşke’lerin asil ruhuna
Sarhoş anlamlar sıralamak öfkemizin derinine
Her aşk bir gün tükenir, çeker gider kendine
Terk edilen andır, yetmez sevi ‘dur’ demeye
Yalnızlık çürük bir asa olur, yaslanırız kadrine