Her Aşk Bir Yokluğa Gebe Şiiri - Özlem Saba

Sonbaharın ilk ayak sesleri duyulduğunda
Sararmaya başlayan otlar gibi,
Hasat zamanı gibiydi ömrüm yokluğunda...

Sonra seni buldum
Yağmur sonrası aydınlığına dönüştün karanlığımda..

Sen;
Güneş gibi ıslak bakışlarıma gülümsemeye çalışırken,
Bulutlu bir günün imlasını bozuyordu ılık
nefesin.
Lâle çılgınlığı oluyordum ömrünün bezgin yamaçlarında...

İlk kez ışık almıştı yapraklarım!
Gövermişti çiçeklerim.
Papatyalı bir mayıs tarlasında çıplak ayakla yürür gibiydim teninin kıyılarında...
Özgürdük.
Kelebekler gibi uçuşuyorduk.

Neşe ve hüzünle harmanlanmış bir eski zaman şarkısının eşliğinde,
Benimleydin...
İçimdeydin.
Öyle ki;
Sevmelere, sevişmelere doyamadığımdın...

Ama gel gör ki;
Uzaklık her yerde sevgilim.
Biliyorsun, gideceğim.
Kırların mahcup çiçekleri gibi eğilecek boynum.
Sen resimlerinde bakınca durula durula boynundaki öpücüklere.
Asıl ben özetini çıkaracağım
Böylesine derin ve tutkulu bir aşkın…

Diz çöküp toprağı koklar gibi seviyorum seni.
Öyle yakın ve öyle berraksın ki,
Sıfıra yaklaşıyor aramızdaki yol sesini duyunca…
Donan sular kaynıyor.
Bahara dokunuyor ıslak bakışlarının.
Damlalar yanılıyor nereye düşeceğini bilmeden.
Ama sen ağlama sakın yokluğumda,
Unutma!
Kokunu rehin tuttum tenimde
Ruhumu da sana bıraktım dönene kadar...