Her An Bin Kere Ölen Birinin Kaleminden

Yas bitmemiş esas yeni başlıyormuş,
Dost sandıklarım aslında yılanmış.
Başımı dik tutmakta çok zorlanıyorum artık,
Bir zehir gibi içime akan bu sözlere tahammülüm yok artık.
Unutmayacağım asla yapılanları,
En zayıf yerinden vuracağım onları.
Hakları yok hayatımı zindana çevirmeye,
Zindandan da beter bir girdaba itmeye.
Nefret etmeye zorluyorlar beni her şeyden,
Katlanamıyorum bu insanlara ben farklıyım herkesten.
Bu acı beni delip geçiyor,
Izdırabım cehenneme dönüşüyor.
Sevmek hakkım ama onlar sevilmeyi hak etmiyor,
Onların yüzünden sevgi acı veriyor, sevgisizlikse acıyı aratıyor.
Bu kısır döngünün beni bırakmaya niyeti yok,
Bense kurtulamıyorum yavaş yavaş oluyorum yok.
Kendimi dipsiz kuyunun dibinde arıyorum,
O beni görüyor ama ben ona ulaşamıyorum.
Kurtar Allah’ım beni bu azaptan,
Memnun değilim onlarla olmaktan.
Anlamaya çalıştım ama başaramadım,
Anlattım ama anlamaya çalışan olmadı.
Beni kahrediyor bu anlaşmazlık,
Oyunlardan sıkıldım gerçekler artık ortaya çık.
Mısralara sığdıramıyorum döktüğüm gözyaşlarını,
Ama bilin ki dost sandıklarım beni ağlattı.

5 Nisan 1999 24:00 / İstanbul