Her Akşam
Her Akşam,
Güneşin battığı yere kilitlenirim, yoksun...
Bir martının gölgesi düşer, akşamın kızıllığına
Öyle bir AH kopar ki, yüreğimden;
Hicranımın külü savrulur nefesimden!
Pranga vurulmuş kanatlarına
Çırpınıyor, çığlık çığlığa!
Yaralı belli ki, yüreği
Kırmızı akmış, beyazına...
Sen ki; gönüllerin edası,
Mavi suların ezeli sevdası,
Sana reva mıdır Martım, bu azap...
Bir Karayel koptu, esti amansız
Döküldü yapraklar soldu zamansız
Dev dalgalar yoldu teleklerini
Oysa berraktı gök, hava dumansız...
...
Mıhlanmış boşluğa kanat çaresiz
Uçuşlara yasak konmuş süresiz...
*
Olmuyor dostum olmuyor,
Gönül kaydını silmiyor...
Gecelere ay doğsa da,
Güneşin yeri dolmuyor...
Metanet Yazıcı
Metanet Yazıcı
Kayıt Tarihi : 25.7.2012 01:24:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Güneşin battığı yere kilitlenirim, yoksun...
Bir martının gölgesi düşer, akşamın kızıllığına
Öyle bir AH kopar ki, yüreğimden;
Hicranımın külü savrulur nefesimden!
Pranga vurulmuş kanatlarına
Çırpınıyor, çığlık çığlığa!
Yaralı belli ki, yüreği
Kırmızı akmış, beyazına...
Sen ki; gönüllerin edası,
Mavi suların ezeli sevdası,
Sana reva mıdır Martım, bu azap...
İnsan bazen doğada ki canlılarda kendini görür. Boynu bükülmüş bir çiçek, kanadı yaralı bir kuş, dalı kırılmış bir ağaç. Bunların hepsi hayatımızdan bir kesim aslında. Harika şiirinizi zevkle okudum. Yürekten kutluyorum. Sevgiyle...
Sn Metanet hanım.
Antoloji’nin teknik açıdan güzel düşünülmüş pencerelerinden bir de, şiirin yazılış amacı, sebebi ve hatta anlaşılırlığının belgesi mahiyetinde yer alan, şiirin altındaki “şiirin hikâyesi” penceresi / bölümüdür.
Kim nerden bilir ki, şair ne düşünerek, neyi hayal ederek, hangi maksatla yazmıştır şiirini.
Özellikle hissi şiirlerde yazılış için bir sebep aramaya gerek olmamalı. Şiirdeki duygulara şairenin ruh hali, içinde bulunduğu o anlık halet-i ruhiyesi deyip geçmek en doğrusu olur zannımca…
Bu şiirde de bir “MARTI” sembolü ile anlatılmış, özlem duyulan, beklenen, belki de vuslatı istenen. Hatta martının kendi bile değil, hayali, gölgesi düşmekte, o anlık kurulan düşlerin içine…
Gurûb kızıllığında beklenen sevgili, dost, arkadaş, belki de ayal...
Bir “ah! ..” çektirecek kadar özleme gark eden bir enis…
Günün son demindeki arayışın, aradığını bulamayışın figanına dönüşen iç çekmelerinin yanışı, hicranların kavuran ateşine düşüren bir bekleyişi sanki…
Esarete duçar…
Kanat açıp prangalarla uçar mı? Uçulur mu? ..
Hele ki bir de yaralı ve kanıyorsa…
Gönüllere ses olmak…
Mavi sulara sevda olmak…
Kim, maviliklere sevda olmuş da özgür kalabilmiş?
Kim, suların maviliğinde keyifli dalga olmuş, kim gök kubbenin maviliklerinde hür bir sevda olmuş? ..
Sevdaya tutulup cefaya katlanmayan gönül olmuş mu?
Anlaşılan o ki, sevda = cefa…
Gerçekten biraz da öyle değil mi? Cefa olmadan, çile dolmadan kavuşmak olmaz. Yanıp pişmeden olgunlaşma olmadığı gibi…
Bir bakıma kemale ermenin yolu da bu.
Gönül; çileye, ezaya, cefaya katlanmak için aşkı seçiyor olmalı. Çekilen acılar, aşkın gıdası, besleyicisi, suyu oluyor.
Demek ki aşk, göründüğü kadar masum bir duygu değilmiş.
Mutluluğun resmi, ifadesi var mı şiirlerde? Belki istisna birkaç şiir çıkar.
Yanmayan, yakılmayan; acımayan, acıtılmayan yüreklerde kelimeler anlam bulup ilham kaynağı olmuyor.
Mevsimi gelince ve yeşile sarılık düşünce Karayel değil, hafif bir sabah yeli bile düşürür dalından, güçsüz tutunan yaprağı…
Martının gölgeleşen kanatları, dev dalgaların kucağında tüy tüy, telek telek dökülürken, o anın berraklığı bile göze gelmemekte…
Kanatlar çakılmış, bakışların çakıldığı sonsuzluğa… Kanat açılmayacak; göz açılmayan, görülmeyen diyara…
Yasak konmuş ağyara…
*
Ay’ın dostluğu, yürekleri nurlandırır belki. Gün’ün dostluğu; hayat olur, can olur, derman olur biçarelere…
Doğuşa bağlı…
Anlayışa bağlı…
Metanet Hanım,
Sadece bana görünendi yazdıklarım. Sana görünen bana ayan değil zira…
Sevgi ve saygımla…
Sağlıcakla her daim dost kal.
Hikmet ÇİFTÇİ
“GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ”
Şimdi kimse bilemeyecek aslında bu martının bizzat senin yüreğin,kalbin ve hatta gönlün olduğunu,
Her ne kadar hava dumansız gök berrak diyerek gerçekleri kamufle etmek adına bizlere adeta bir şiir sanatı öğretsende,işte bu göz bu idrak anlıyor nacizhane duygularını.
Anlıyor ,belkide hiç kimseye anlatamadığın, duygularını,yaşanamamış keşlelerini,bir şiir labirentine gizlemeye çalıştığın,tüm hislerini.
Aslında bende isterdim herkes gibi çok güzel ve duygu yüklü bir şiirdi demeyi,yada evet Metanet hanım yine bizlere güzel bir eser sundunuz deyip geçmeyi,amma heyhattt,
Bu göz gördümü okumadan edemiyor,eh mademki okudum,o zaman bırakın hakkını vereyim diyerek,böyle yorum yazamadan geçemiyor.
Yoksa her gece doğan ay'ın hakkı kalmazmı güneşe benzerken,peki ya gönül defterinden kaydı silinemeyene ne demeli,
Bunuda göremezden gelmemi hiç kimse beklemesin benden...
Sevgili Metanet hanım,hep şöyle derim ben hayatım boyunca,evet bazı şeyler için çok geç olabilir,amma en azından onu hayatının her anında paylaşabilmeli insan,belki bir martı hikayesi tadında belkide zamansız kopan bir fırtınanın bıraktığı acıların gizeminde,belkide bir mavi suların ezeli sevdasında,tüm bunları bile açık yüreklilikle ifade eden engin yüreğini ve cesaretini kutluyorum.
Belki çok şeyler yazamadım,amma bende bu esere karınca kararınca bir yerinden katkıda bulunmak istedim.
Kalemin daim,ilhamın bol ve yüreğin engin olsun
TÜM YORUMLAR (11)