Her Acıyı Umut Keser Bilirsin

vurup giderken fırtına
mor bulutlar hazanı çizer dağlara
yollarda göçmen kuşların kokusu
savrulurum
mendilimde hüzzam lekesi
üstüm başım sen kokarsın

ah..
ihtimalle kalbinden enfeksiyon kaptım

…

ne zaman bir dalga hışımla çarpsa iskeleme
kurutulmuş karanfiller gibi dokunsan lime lime dökülürüm
ve her yaprak sarıya öykünür penceremde
hangi yönden eserse essin rüzgâr
melteminde ayva kokusu
kuru derelerde çağlar çığlığım
avurtlarımda gölgesi yorgunluğumun
küstüm sarı çiçeklere
saylamam hiçbir kederi
batmalardan oluk oluk ağıt akıtın yarama
dorunun da koyusu
al bir ekim isyanına boyayın beni

ne çok göç türküleri biçmişim
ne çok yalnızlık destelemişim içimde

bütün renkler yakuta çalar şimdi
bir daha
çiy yağacak düşlerime
rüzgar çığlık çığlık çökecek gecelerime
sapsarı bir tufan bırakacak üzerime
acı holostan geçip dolacak yüreğime
halbuki her çiçek Toroslar’da açar
benim bileklerimi niye hep düşen yaprakların mevsimi keser anne

hüzün yaba yaba savrulmakta
üşüdüm
bütün günahlar benim olsun
bir özgürlük türküsü örtün üzerime
tut ki saçlarım kızıl
derim kara
gözlerim çakır
Dicle’den sulanır bir yanım acılarla
bir yanım ağladıkça bandığım Sakarya
kime ne...!

…

Bey dağları karını beklerken
öptüm dudağından yayıldı sarı
yapraktan kesildim
daldan düştüm
sana ödenek ayırdım
bir demet kasımpatı bırakıyorum Üçkapı’ya
eteğimdeki taşları döküyorum bu şehre

şimdi kalbimde güz acısı buruk içim
her acıyı umut keser bilirsin

2014/ Ağustos
Antalya
Sıtkı Özkaya