Yek Fısıltı Şiiri - Utku Temizkan

Bir hayat anlattım yıllar boyu,
Yaşanamayan, yaşanmadıkça da yazılan.
Yazdım, çizdim; karaladım, sildim.
Mürekkebi, kurşunu kendime deva bildim.
Unuttum uçurduğum turnaların diyarını,
Yarını düşlemeyi, umudu beklemeyi unuttum.

Uyuttum günümü, ufaladım yarını;
Küçüldüm içimde, hiç olana kadar…
Gelecek kadar ufalandım,
Nokta oldum fakat sona konmadım,
Ben hep yarım sözlerin ortasındaydım.

Kulaklarımdaki ezgi çaldı durdu öylece,
Bense sessizliğin hecelerini saydım,
Zemheri soğuklarında sözler yaktım.
Olmayan limanlara yola çıktım,
Güzergahım da limanım da karanlıktı,
Yeşil sandım, öylece yol aldım.
Renklere kandım, renkleri andım.
Rengarenk düşlerle uçsuz deryalarda kaldım.

Sevgi, sevdikçe tükenen bir duyguymuş.
Özlem, en son özlemeye duyulurmuş.
Duygularını kaybetmiş; aklıyla esir,
Zihnimde dönüp duruyor,
Kalpten geçmeyen onlarca fikir.
Gönlümde aramam gerek dermanı,
Biliyorum, aydınlığın anahtarını bir o bilir.

Etrafıma gür bir sesken…
Kendime bir fısıltıyım,
Vakit güneşken ben ayım,
Parıldayan yıldızım mekan zifirken.
Tenasüplüğün hayalindeyken.
Kendi zıtlıklarımda raks ederim,

Anlatabilirim kendimi kendime,
Anlamaya gelince sağırım.
Bu kadar yakınken kalbime,
Belki onun kadar da uzağım.
Hayat bir oyun, bense hepyekim;
İhtimallerin hepsinde tekim.
…
Duygularım kayıptır,
Yalnızlık içinde.
…
Tükeniyor zaman,
Yalnız biçimde.
…
Yalnızım,
Yalnızlık içimde…
…