Hepsinin ağzı nar koynu güvercin idi

Sevemezdim çarpınca birden kendimi
Yaslayıp bir ağaca
Bağır dedi en son... kimdi seni donatan
ve neden hala çıkmadı kanatların... hani gök...

yeşil bir elmayı dişlerce yaşarlar derdim
şehvet-i hayattan ölürdü güya bu kalabalık
hepsinin ağzı nar koynu güvercin idi
dudaktan kalbe giderdi bütün yollar
biz bunu kendimizde sağlama etmiştik

dildeki lezzeten mide tokluğuna geçen
sofralarda
sayılı kaşıklardan da geçip
açık tenli çaylar sebebiyle
sigara ucunu derhal sohbete geçirip
çıkarken o bir arada oturma şeyinden
direkt rüzgara verirdim üstümdeki kokuyu
biraz şey kokardı biraz da şey

kesin bilirdi benimkisi
yaşamasını
arada arayıp
arada bırakıp
arada üşütüp terletip kapanmasını
dilimde hep ona varmak isteyen bir tüy olurdu
belli dalgındı
elinden düşürecek kadar
elimin sıcaklığını
belli yanlıştı doğrultmalıydım
belli birşey vardı onda
aslında

gülüp yüzünü çevirdi
ben deyip deyip durunca
acayip
gözleri daha bir billuriydi