Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Dilinize sağlık
beğeni ile okudum
varlığı görmek önyargılarla
varlığın yokluğunu hissedip varlığı görmemek özümüzü görmek
şiir o zaman okunur ve anlaşılır olur
değişmiyoruz
savaş dönüşüyoruz
Yaaav sen şiir yazma zorunda mısın
Zorlama kendini bu denli
Egzost yırtılıp
Debriyaj balataları aşınacak
Şanzuman dişliler
Segman bilya dağıtacak
Tiyatoracı isen tiyatoranı oyna
Artis isen git filim çevir
Şairim deyip
Şiir diye
Milletin zevki içine etmeye kimsenin hakkı yok
Edebiyatın zırvaya
Deli saçmasına ihtiyacı yok
Bizim değerlerimiz var yunus emre kaygısuz pir sultan agahi aşık paşa karacoğlan gibi halk
Nefi nesimi gibi divan
Tevfik fikret gibi feci ati mi tanzimat mı her ne ise namık kemal var hürriyet kasidesi
Cumhuriyet dönemi
Nazım hikmet
Mehmet akif necip fazıl ümit yaşar oğuzcan
Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Köy türküleri bedri rahmi eyüp oğlu
Benim meskenim dağlar sabahattin ali
Nasıl yaşadığı ne içip yediğinden çıngırak seslerinin dağlara dediğinden kemalettin kami kamu
İsmini burda sayamayacağım denli çok
Gardaş senin aradığın
Kızılırmak yok
Başak selçukludan kalan başak değil
Bir gör bakmaya korkarsın
Eli el ayağı ayak değil fazıl hüsnü
Sen de anlat bana doğduğun yeri anlat bebek cahit külebi bulut günleridir akar uykular dumanlı sular gibi kırık aynalar balkısa da gün kızıllığı kanma celal sılay başka sanat bilmezük karşımız durur yazılmamış destan anadolumux faruk nafiz abdürrahim karakoç onca şairimiz var
Zorlanarak
Ikınarak
Kelimeleri puzzel zannedip yer değiştirip farklı anlam yükleyip
Devrik cümleleri çok afedersiniz apartuman gibi üst üste yığarak
Şiirseverin şiir okuma hevesi içine etmenin ne manası var
Yok yetenek
Yok şair vasfı
Zorla güzellik olur mu otur yerinde
Kim sana şiir yaz diyor
Askerliği yapmış gocaman adamsın
Ben sus demeye utanıyorum vallahi
Siz şiir diye şunları patoz makinası gibi çıkarmaya
Sapı saman etmeye utanmıyorsunuz
Hayret bi şeesiniz vallahi
Ayıp yahu
Edep yahu
Edebiyat edepten gelir
Yapmayın ayıptır günahtır
Okura işkencedir yazıktır
Güzel şiire güzl diyelim kutluyorum
Değişip dönüşen zihniyetlerdir Yılmaz bey. Hani derler ya, "DERVİŞİN FİKRİ NEYSE, ZİKRİ DE O OLUR" diye, aynen öyledir. Çünkü, eylemlere yön veren ancak kalpteki niyetlerdir ki, bizim kahirimizin niyeti bozuldu. Bu bozulmanın sebebi de, elbette inançlarımızdaki erozyon ve yozlaşmadır. Ne zaman ki, Allah'ın kitabından ve Resulullah'ın sünnetinden uzaklaşmaya başladık, bizdeki ahlak erozyonu da o zaman zahire ve zirveye çıktı. Bundan kurtulmanın yegane çaresi, terk ettiğimiz manevi değerlerimize yeniden dönmek ve hayatımızda manevi bir inkılaba imza atmaktır.
Hayırlı sınavlar.
Ölüm bile yetmiyor
Acılarımızı tartmaya..
İnsanın canı kendine yük olur mu?
Yüreğine sağlık üstadım.
Saygılarımla
Işte Hepsi bu kadder kdv dahil aşka hayata ölüme ...
Mükremin Çıtır gibi mi yaşasak hepimiz:))
Okumak başka anlamak başka, bakmak başka görmek başka, yaşıyormuş gibi yapmak başka yaşamak bambaşka bir şey usta.
Yaşandı ya da, yaraşamadı
Onca yaşanmışlıklarım mucadelelerim boşunamıydı?
Acılar hüzünler, sevinçler den fazla idi.
İsyan da etmedim.
Mızıkçılık da etmedim.
Nere de benim mutluluk ve sevinçlerim de demedim.
Sadece sustum , hepsi bu. ... Karacakız Emi Öztürk
Saygılar sunuyorum efendim.
uygu yüklü şiirinizi
beğeni ile okudum
Bu şiir ile ilgili 83 tane yorum bulunmakta