Hepsi Bu... Amata Part 11

Gelsin istedim Amata. Dev bir orkestra kurup gönlümde,tek şefi o olacaktı kalbimde. Aşkımızın şarkısını çalarken,tek enstrümanı olacaktı saçımın her bir teli… Aşk dair ne varsa aklında ve dilinde,dökecekti heybesindekilerini,gönlüme gönlüme…

Lakin esmeseydi ayrılık rüzgarları

Ve o savrulmadan kalabilseydi yanımda… Yanıbaşımda…

Sildim onu artık Amata. Aklımdan,zihnimden. Alfabe yirmi sekiz harf artık. Sildim isminin baş harfini. Ne önemi var büyük şehir olmasının. Sildim haritalardan yaşadığı şehri.

Şimdi o sanıyor ki,sevmedim onu. Kolay olana kaçtım,hatta ona göre istediğimde buydu. Lakin unutuyor. Aylar önce beni gözünden,yüreğinden düşüren O’ydu. Ve şimdi tüm bunların sebebi olarak beni gösteren yine O.

Oysa ki,sabredendim ben Amata. Sevgisizliğine,tepkisizliğine,ilgisizliğine. Hatta ve hatta yanımda olduğunda bile,beni kimsesiz bırakışına. Sabrettim.
Bekledim. Bedeni olsa da yanımda,beni benden aldığı zamanlardaki aşkın suyuna batırılmış o ruhunun geri gelmesini çok bekledim Amata.

Değildi aklı başında. Derdi vardı bilirdim. Ne zaman sorsam,yok bir şey der,çıkardı odadan. Susardım. Susar tek bir kelime etmezdim. Dediği doğruydu çünkü. Yoktu bir şey. En başta biz yoktuk. Belki de hiçbir zaman olmamıştık.

Şimdi o sanıyor ki,seviyordu beni. Kendi bile bilmiyordu ama ben biliyordum Amata. Sadece sevdiğini sanıyordu. Sadece beni inandırabilmek için bu yalana,ara sıra kendini fazla kaptırıyordu oynadığı bu oyuna. Hepsi bu.

Hepsi bu Amata.
Ben sevdim,O görmedi…
Zoru seçtim,kolaya kaçtı…
Ve ben ne zaman onun koylarına serilip dinlenmek istesem
O hep kendini başka kollara attı.
İşte hepsi bu Amata…