Hepsi Bahane Şiiri - Ömer Dalman

Beklenen deprem bizi şu anki evimizde yakaladı.
Daha üst katlardan birindeydik; 11. kat gibi...
böylesine beşik gibi sallanmamıştı apartmanlar! ?
böylesine sallanan beşikten dışarı bakmamıştım!
dağları dans ederken görmemiştim
bu kadar umarsızca...

geçsin Allah’ım
geçsin gitsin
yıkılmadan ayakta kalsın binamız demekten başka
çaremiz kalmamıştı.
orada, salonun ortasında
sadece ayakta duruyor
ve bunları mırıldanıyordum.
önceden de çok şükretmiştim,
ama bu seferki başka bir şeydi...

geçti deprem sonra...
sağ salim ayaktaydık
sağ salim ayaktaydı binamız.
genel durumu görmek için bahçeye indik.
herkes toplanmıştı.
sitenin durumu sağlamdı
ama bilmediğimiz semtler? ..
henüz bilemiyorduk.
sarhoş gibi dolanıyorduk bahçede...

gökyüzüne kaldırdım başımı.
takım yıldızlar çok daha yakındı.
hatta tanıdığım Pleiades
çok daha ihtişamlı...
bütün uzayda bir netleşme...

gözlerim bu güzelliği merakla izlerken
açıklayamadığım desenlerle karşılaştım.
biraz daha keskinleştirdim bakışlarımı;
o da ne? !
yeryüzü desenleri bize yukarıdan bakıyordu! ?
kafamı hızla yere doğru yönelttim;
gökteki yıldızları seyrettim!
anlaşılan yerle gök bir olmaya kararlıydı
ve biz hayattaydık
ne mutlu! ..

depremler mi bize bir şeyler söylemeye çalışıyor
yoksa gök, yeri ayarttı da biz arada mı kaldık çoktan
ve birileri işi bitirmeye mi çalışıyor, bilinmez.
yoruldu artık bu uygarlık
çuvalladı hepten ve
son perdeyi oynamaya çalışıyoruz
yüzlerimizde hala bir umut...
neyse ki Allah’tan umut kesilmez;
zaten elimizde de bir tek bu kaldı gerçek olan! ..

rüyaymış, gerçekmiş
tufanmış, selmiş, deprem;
hepsi bahane! ..

(Aralık 2006)