Dün akşam söylediklerin
Bilmem niye?
Eski salon koltuklarını düşürdü fikrime
Hani kadifeden, Göz nuru muhteşem oymaları olan.. Hani ne kadar tokmaklayarak vursa da sahibi; Her seferinde kendine bitmeyecek toz zerreleri saklayan.. O canım anıları inatla koruyan..
Sonra! Sonra yıllar sonra yanına konuveren yeni bir dekorasyon objesini düşündüm
Utancı düşündüm.. Yan yana duruşlarındaki kimliksizliği..
Ustasının içine ruhunu damıtarak o tek kerelik duygularla oyma oyma işlediği, artık eşya değil, bir ömür olanın yanındaki
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim