Hepp Sonbahar Şiiri - Nazende Kaya

Dün akşam söylediklerin
Bilmem niye?
Eski salon koltuklarını düşürdü fikrime
Hani kadifeden, Göz nuru muhteşem oymaları olan.. Hani ne kadar tokmaklayarak vursa da sahibi; Her seferinde kendine bitmeyecek toz zerreleri saklayan.. O canım anıları inatla koruyan..
Sonra! Sonra yıllar sonra yanına konuveren yeni bir dekorasyon objesini düşündüm
Utancı düşündüm.. Yan yana duruşlarındaki kimliksizliği..
Ustasının içine ruhunu damıtarak o tek kerelik duygularla oyma oyma işlediği, artık eşya değil, bir ömür olanın yanındaki
O zavallı, parlak,suni kokusunu saklayamayan, anısı dükkanda sergilendiği üç gün kadar aciz..
Değeri üzerine yapıştırılmış fiyat etiketi kadar olan endüstri ürünü..kokusuz..dokusuz.. Bir dekorasyon objesinin gizlediği nafile utancı…
Acı! ! Acıyı düşündüm.. Acı türlerini..
Dekorasyon objesinin varoluş çabasındaki acı.. Bilinçsiz acı ne kadar mümkün?
İşte şimdi..
Ömrün sonu… Dindi fırtına… Bitti savaş…Geçti gitti..
Nerede bizi koruyan o çelik zırhlar.. Saldırı topuzları.. Nerede düşman..
Kazanan kim! ! ! Nerede zafer çığlıkları atan …
Dönüp bakıyoruz şimdi enkazlara
Özenle sakladıklarımız..paramparça ortada..
Her bir yan ölü kokusu da.. Ölüm de kokar mı? ? ? sorarım sana..
Şimdi mevsim…HEP SONBAHAR…