Hepimiz KANA’dık Beyrut’ta

İnsanlık sırra kadem basıp gitti en sonunda
Bilemedik nerede kalmıştı heyulası
kimi çağırmıştı peşinden gidişi
Gitti ve gözlerimiz arkasından baka kaldı
Hüzünler sarmaladı yüzümüzü
Geceler tırmaladı hüznümüzü
Kimdi ve ne zaman,
nereye gitmişti?
Soruları birbirine karıştı
Şimdi yokluğu doldurdu dünyamızı
Kelimeler gidişine ağlıyor,
Dizeler O’nu arıyor.
Lokmalar boğazlara düğümlü
Ciğerler dumanlara boğumlu yokluğunda
Tadsız bir yaşamak düştü nasipsizlere
Her yanımız keşkelere gömüldü

Terapistler boşluk dediler gidişine
Psikanalizm hepten bunadı
Çocukluğumuz taciz altında
Anlat diyorlar…
Anlatacağız:
Önce sükut süretinde göründü gideceği
Yokluk gerçeğine dönüştü sonra gidişi
Anlamsız kelimeler sabuklar oldu dizelerimiz
Dinelmeyen bir ruhla ve görmeyen gözlerle
Bakınmaya başladık bakınaklara
Gidişi görünüyordu sadece bize
Kimdi, nereye gitmişti? Soruları arasında
Depreşti her şey
Arz bile,
Depreşecek ne varsa
Gidişi karşısında….

Şimdi Beyrut bombalanıyor
Efruz’un o yürek dağlayıcı sesi kulaklarımda
“Min selamun kalben li Beyrut”