Hepimiz aslında zenginiz..

Bir yanımız hep eksik düşe kalka yaşıyoruz hayatı, imrenerek, kıskanarak, sevinerek, üzülerek. Hep açlık duygumuzu sınıyoruz, yetmiyor hiçbir şey bizi mutlu etmeye, dünyanın en rahat insanı olsak da bir şeylere mızmızlanıyoruz. Şükretmeyi öğrenemedik yıllarca eksik olanı değil de hep fazla olana baktık imrendik, iç geçirdik. Umutsuzluğu insan, kendi ekermiş yüreğine, umutsuzluk ektik hep yüreğimize, sabah kalktığımız da nefes alabilmenin ne kadar güzel olduğunun tadına varamadan, yaktık sigaralarımızı duman doldurduk ciğerlerimize. Kimseler bize bir şeyler yapmıyor aslında, biz kendi kendimize zorlaştırıyoruz hayatı, aslında tamız ama hep eksik görüyoruz hep eksik buluyoruz. İsyan bayraklarımız hep hazır zulamız da neden böyleyim, neden benim değil, neden hep ben, afişlerimiz hep hazır beyinlerimiz de.
Hep meşgulüz anlayamadık en büyük hazinenin biz olduğumuzu, görebilmenin, duyabilmenin, en güzel çiçeklerden gelen mis kokuları koklayabilmenin, konuşup derdini anlatabilmenin, koşup kırlarda saatler geçirmenin ve en önemlisi de düşünüp karar verebilmenin ve soruyorum bunlar sizce gerçek birer hazine değil mi.?
Gözlerinizi açtığınızda eksikleri de, fazlaları da görebilmeniz dileğiyle...