Hep yalnızlığımı seyrediyorum

Hep yalnızlığımı seyrediyorum…

Sen benim diğer yarımken nasıl koparırsın seni benden
Ölmem demek sönen bir hayat olmam demek bu
Varlığımın nefesi gibi ciğerlerime dolardın içime çekerken
Güne sende başlar yine sende veda ederdim…

Niçin koparttın hayatı benden hayat neden bitti
Gözlerim niye görmüyor ellerim dermansız bugün
Yüreğim kalburüstü ağırlıkların kölesi gibi kanıyor içten içe
Taşımıyor sevgimi bırakmış şelaleden nehre, gözlerimde yaş var…

Yorgunluk dokunuyor tenime ruhum yıkılmış yerlere
Bakışlarımı cüzamlı bir rüzgâr sallıyor üşüyorum içim donuyor
Kararan göğün mavi özgürlüğü tutsak geceye
Ben tutsağım yalnızlığın işkence odalarına…

Haberin olsun her paçamı bölen karanlık zaman
Alıp beni başka ölümlere hapsediyor, prangalara tutsak…
Sensizliğin başka boyutlarında zaman yolcusu gibi
Hep yalnızlığımı seyrediyorum ve yine yalnızım…

Oktay ÇEKAL
09.08.2012–02.16