Hep yalan Şiiri - Ufuk Yöney

hep yalan

herşey yalan
aklıma geldikçe çıldırdığım yokluğunun dışında kalan
kahrını taşıyorum kambur gibi sırtımda
içli nağmeleriyle eziliyorum şimdilerinde
veremli bir kemanın hüzzam makamında

hep yalan
bu
her defasında hüzün mezarı eylül
güneşin doğduğu yer
ve sen
var isen gerçekten
öğrettiğin gibi sessiz sevmeyi
sessiz ölmeyide öğret
bir seher kimseye hissettirmeden

gördüğüm rüyaydı
şizofren bir tutkuydu belki
belki cesaretsiz bir taaruz
karamsarlığımın sevdaya ulaşırım korkusu
ve belki
ruhumun
uykusuz geceler tutkusu

kim ise bu başucumdakiler
nerden geldilerse senden önce
ah illede öldürselerdi
atıp bir dağın yamacına umutlarımı

gün gelir
belki anlatırım seni
saçları örük kız çocuklarına
bir kadın tanıdım
kayboldu gördüğüm anda
güvercin yüreğiyle
ürkekekçe kondu
görünmez zindanımın
paslı parmaklıklarına

biliyor musun
aslında biriz
kaldırıp maddeyi aşkın üzerinden
özgür kılınan bir bilinmez öyküyüz
başlanası
yaşanası
ölünesi
ve ne vakit dile gelecek olsa
susulası

....