Hep Vardın Ama Hiç Olmayacaksın Aslında

çocukken dinlediğim
bir masalda buldum seni
hani yakışıklı,romantik prens kızı çok sever
alır atına götürür;
masal mutlu sonla biter
diğer masallar gibi.
hemen beliriverdin düşüncemde
beyaz attaki prens sendin...
ya da ben öyle istedim...

sonra
aydınlığı ve şimşek sesleriyle gelen
yağmurdaydı varlığın.
usta der ya hani
''yağmuru seviyorum diyorsun,
şemsiyeni açıyorsun''...
hiç şemsiye açmadım yağmurda,
yağmurdan hiç kaçmadım...hep ıslandım...
biliyordum ki
seninle sırılsıklam olacaktım...

kumsalda buldum seni yaz aylarında;
kucak kucak deniz kabukları topladım sana..
kulağımı dayayıp istiridye kabuklarının boşluğuna,
derin suların sesini dinledim..
sanki sesini duydum..bana seslendin...

meydanlarda buldum seni sonraları.
kokunu duydum,geçip gittin yanımdan...
kimselere diyemedim..
tarif edemedim..nasıl biriydin..

şiirlerde buldum seni en çok
mutluluk sana göre değildi
biliyordum
okudukça anlıyordum seni...
anlıyordum
mutsuzluğumun nasıl da seninkiyle benzeştiğini..

içtiğim şarabın tadında buldum seni geceleri...
her yudumda sersemletti beni.
ve her boşaldığında kadehim,
bir daha
bir tane daha dedim..
sarhoşluğum sendendi,
ben her kadehte seni içtim..

bundan böyle değişen birşey olmaz biliyorum
hep düşüncemdesin artık...
gözlerimi dikip bir noktaya dinleniyorum seninle
dinleniyorum dizelerde...