--Hep Üzülecek miyim- Şiiri - Nilgün Acar

HEP ÜZÜLECEK MİYİM?
Arabesk takılmalardan,sızlanmalardan asla hoşlanmam. Ama ooofff oooofff çekiyorum yine günlerdir ve sık sık olduğunca,isyan ediyorum.
Bir haftada,iki olay birden yaşadım,yaşadık.Yazık,çok yazık.
Okuduğum gazetede,Sezen AKSU’nun,Darüşşafaka yararına konser vereceğini gördüm.Girdim Sezen AKSU’nun sitesine.Konserin verileceği,Türker İNANOĞLU Maslak Show Center’ı aradım.Özel durumumu anlatıp,salon hakkında bilgi istedim.En arka sırada oturursanız? gelebilirsiniz açıklamasını yaptı,yetkili bey.”Hayır,hiç izlemem daha iyi.Bana,Rumeli Hisarındaki onca merdivende yardımcı oldular.Orası tarihi bir yer,ama siz neden bizler için rampa yapmıyorsunuz? Gelsem,siz de yardımcı olur musunuz? Alt tarafı kırk basamakmış.”Dedim.Ve çok kaba bir yanıt aldım.”Orası Rumeli Hisarı.Biz yardımcı olamayız.” Duyduklarıma inanamıyordum.Sadece ve sadece özel durumum nedeniyle,dışlanıyordum.İnsan yerine konulmuyordum.Tamam diyerek kapattım telefonu.Böylesi duyarsız biriyle,tartışmanın anlamı ve gereği yoktu.Sezen AKSU’yu seviyorum.Onunla tanışmak,kitabımı vermek ve şarkı sözü yazmam konusunda,bana yardımcı olup olmayacağını? sormak istiyordum.Zaten bir sürü engeli aşıp,gitmeye çalışacaktım.Ve daha bilgi alma aşamasında engellenmiştim.Konser,bir yardım amacıyla yapılıyordu ama bana merdiven engeli konuluyordu.İlginç,dramatik bir çelişki.
Hem de,3 Aralık Dünya Engelliler günde.Hüzünle gülümsüyorum bu aldatmacaya.
2. olay:Kurumumuzla ilgilenen bir gönüllü,Can DÜNDAR’ın yaptığı MUSTAFA adlı belgeseli izlememiz için,bilet sağlamış bizlere.Maltepe Karfurdaki sinema salonlarından birinde izleyecektik belgeseli.Beşiktaş belediyesinin sağladığı,engelli otobüsüyle,sevinçle-güle oynaya gittik.Ama salonun kapısında,dudaklarımdaki gülüş dondu.8-10 basamak ta olsa,dik ve dar bir merdiven vardı,sahneyi görebilmemiz için.Akülü sandalyemle gitmiştim.Sadece sandalyeyi bile çıkartmak güçtü.Hele ben üzerindeyken,kesinlikle olanaksızdı.Çok üzüldük,bütün arkadaşlar.”Siz izleyin,ben buralarda oyalanır,beklerim.”Dedim.Psikoloğumuz ve gönüllü hanım,”Hayır,sen üzülme.Hepinizi çıkaracağız.”Yanıtını verdiler.Birkaç görevli çağırıp,önce bizi,sonra sandalyelerimizi çıkartıp oturttular.O anlar,anlatılamaz.Yaşamak gerek.Küçücük,basit bir önlemin alınmaması nedeniyle,biz ve çevremizdekiler sorun yaşamıştık.Tabii ben yine isyan ettim.”Neden bir rampa yok? Bizim hiçbir şeye hakkımız yok mu? Tümcelerini çarptım,anlayan ya da anlamayan yüreklere.Aldığım yanıt:”Bu kadarcık dar bir yere nasıl rampa yapılır? ”oldu.”Merdiven yerine,sadece rampa olabilirdi.”Karşılığını verdim.Herkes inip-çıkabilir rampadan.Oysa,tek basamak merdiven bile,büyük engel bize.8-10 milyon engellenmiş insan var bu ülkede.Onların anne-babaları ve en az bir akrabalarıyla,ülkenin hemen hemen yarısı aynı sorunları yaşarken,yok sayılıyoruz.Evet,her alanda yok sayılıyoruz,düşünülmüyoruz.”Evlerinize kapanmayın.Dışarı çıkın,yaşama katılın.”Söylemleri çok kolay.En küçük bir şeyden yararlanmayı deneyin de görün,neler-neler yaşarsınız? Hadi ben kendi gücümle ve kaldığım kurumun olanaklarıyla bazı engelleri aşabiliyoruz,öyle ya da böyle.Ama büyük çoğunluk,daha evinin kapısında engelleniyor ve aşamıyor.Engellinin ve ailesinin psikolojisi bozuluyor.Küsüyor hayata.
Yıllardır,tepki veriyorum.Yazıyorum,konuşuyorum.Hep aynı şeyler.Bizim seçimimiz olmayan,özel durumlarımız nedeniyle,sanki acımasızca cezalandırılıyoruz.
H A K S I Z L I K B U! ! ! ! !

Nilgün ACAR
30. 11. 2008