Hep Şubat Şiiri - Ayhan Dağhan

Bana dönük yüzünü güneş eyle ısınayım
Üşümüşlüğüm artıyor gün geçtikçe
Zamanın en zemheri halindeyim
Hep şubat hep şubat ve hep şubat oldu ömrüm
Dört mevsime bölündüm
Ama her mevsim kış
Her mevsim üşütür beni ayrı bir yangında
Yanarım buzul buzul
Ekvatora yakın olmam ısıtamadı beni
Kutupları yaşıyorum içimde
Sınırlarım ve sinirlerim tahrip edildi
“Ben kimim” sorularına maruzum
Kimliksizim paramparça
Dön artık
Dön yüzünü bana
Ben de ısınayım

08 08 08
07 49