hep soldan döker, eksiltir kendini,
o sol yanlara inat papatya...
bütün yapraklar bittiğinde fark eder,
sevmiyor'udur kalanı elinde...
ne sever ne de sevdirir kendini,
o yüzden ne kendi güler
ne de güldürür sevdiğini...
ve hep bir eksiktir o yüzden,
papatyanın o son yaprağı...
gönül bu laf anlatamazsın,
alın yazında varsa yanacağın;
avuçlarına gelir konar,
bir kelebek gibi sarı papatya...
hele bir de;
sarısı bulaştı mı bir kere gönüle,
papatya kokar,
elin de yüreğin de...
Tanju Çubukçu
Kayıt Tarihi : 15.2.2020 18:51:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!