Hep Sever Misin Beni Böyle?

Otursam yanına usulca,
Kelimelerin yükünü koysam ayaklarımızın dibine.
Her harf bir dağ gibi yuvarlansa uçurumlara,
Sessizliğin incecik iğnesiyle diksek aramızdaki mesafeyi.

Ve desem ki:
“Seni bulana kadar,
Kanadı kırık bir kuşun gökyüzüne hasreti kadar acı çektim.
Zaman beni taşlara vurdu,
Ama yine de bulutlardan vazgeçmedim.”

Bir gece vakti, yıldızları omuzlarıma alıp gelsem sana,
Her biri adını yazsa gökyüzüne usulca.
Ellerin ellerimdeyken dünya dönmeyi unutsa…

Hep sever misin beni böyle?
Karanlıkta bulduğum bir yıldızın parlaklığı gibi,
Bütün geceyi aydınlatan tek ışık gibi?
Hep sever misin beni böyle?
Göklerden düşen bir yıldız gibi,
Her gün yeniden doğan bir güneş gibi?

Hep sever misin beni böyle?
Yaralarıma dokunduğunda acıyı unutturan bir meltem gibi,
Sözlerinle karanlığı delen bir ışık gibi?
Rüzgarın sesiyle savrulan bir yaprak gibi,
Yürekten yüreğe akan bir nehir gibi?

Ruhumu saran her fırtına geçtikten sonra,
Geri kalan tek şeyin senin adın olması gibi…
Her dokunuşunda yeniden açan bir çiçek gibi…

Hep sever misin beni böyle?
Zamana meydan okuyan bir aşkın şarkısı gibi,
Hiç susmayacak bir ezgi gibi?

Söz ver sevgilim, hep sever misin beni böyle?

Kiyaz