Hep SES... Tek SES... Şiiri - Galip Sine ...

bir uzak şehirde sana şiirler yazarken ben
sen görmedin düşen kelimelerin kifayetini dizelere
sadece kendi havandaydın
elinden tutan meleklerle eğleşirken
avuçlarıma düşen birikmiş harfleri
ben bu gece sana harcadım
şimdi
avucunda melek kanatlarıyla
sızı bırakıp geceye karıştı SES…

yağan yağmurun buğusunda
yanan sigaramın dumanında
gözlerimdeki iki kirpik arasında
sıyrılıp karıştı karanlığa SES…

en yangın halimle karıştırırken küllerimi
patlayan bir mavzer gibiydi gözlerindeki alev
dağladı bir anda ciğerimi
hücrelerimin en onulmazına kadar erişerek
kaldıramadığım hayatın ağırlığını
omuzlarımdan bir anda alıp hafifçe
salıverdi
sanki yağmurlara doğru uzanırken
bir kar bulutuydu da doluverdi SES…

sakladım kendimi gölgemden
ve kaçtım tutuşmuş bir ayazın saçaklarından
sefil bir şekilde bükerek boynumu
zemheri güllerinin dikenleri battı ellerime
düşerken zamanın koynuna
yelkovanı zehirlemiş bir akrep
meleklerin avuçlarını tutan elleriyle
pamuk bir yürek oluverdi SES…

üzgün ve mahzun olmak ona hiç yakışmadı
yaralandı kendine atılan bir gülden
acıtmazken canını üzerine gelen taşlar
çekti kendini inzivaya
seyrederken yükseklerden alçakları
olduğu yerin farkına vardı
asil bir kartal oldu SES…

o Ses’ti
hep Ses’ti
tek Ses’ti
ve
hep SES…
tek SES… kalacak