Hep Seni Bekledim Şiiri - İsmail Akyüz

Hep seni bekledim bu şehirde
seni bekledim her köşesinde
ve hep akar zamanda kısalır yaşamlar
seni bekledim duraklarında bu şehrin
belledim esamesini her yolcunun
ve tekmil otobüslerinin salkım saçak
bakarım her yeni gelene kurtaramam gözlerimi
tanıdık gelir her yüz sana benzer
akar bir insan seli soramam neredesin
kaybolurum kaybolur umutlarım
bir kuş olup gider de umarsız sevdam
yitiklere yazılır aklım

son trenlerin artık gelmez olduğu
kör istasyonlarında bile seni bekledim
bu şehrin bitmez demlerinde
son ışıklarını ben söndürdüm
ben kapattım her gece kör kapılarını
ben yazdım duvarlarına o kahrolası adını
ve bilir misin ki
ilk ben izlerim doğan güneşi
ilk beni ışıtır beni ısıtır.
ne zaman atar tan
yeniden başlar acılarım,
başlar çaresizliğim
tükenirim bir başıma, biterim
kimse görmez bilmez kimseler.
vapurların her yanaşması o iskeleye
ayrı bir hüzün başka bir acı çocuk yüreğime
inmezsin hiçbir zaman kavuşamam
yer bitirir beni ayrılığın
solar gider elimdeki güller
sürer gider bekleyişlerim
bitmez ümitlerim
bitmez bana zulmün

yaşamadım mı senden önce
tatmadım mı başka aşklar
boş gelir her şey yalan gelir
bunca keder bunca acı boş gelir
düşer ya gül yüzün yâdıma
o an hayallerim firar eder aklımdan
koşarım peşinden
içerimde doğurmaz ümitler
yine de kanar yüreğim
seni nasıl aradım bir bilsen, bu koca şehirde
faili meçhulü ben oldum
delik deşik her köşesinin
nasıl bekledim bir bilsen
karlar yağdı üzerime yağmurlar yağdı
ayaz gecelerde sensiz sanki anadan üryan
vazgeçmedim bir gün
vazgeçmedim bir an

acımasız bir sevgiliye bağlanmışım
ve lanetli bir sevdaya ne yazık aldanmışım
bir gün olsun gelmedin
kaldım başımda bu kara yazgı
ah bir bilseydim böylemi geçerdi yıllar
savrulur muydum fırtınaların ardından
o yıldız kayalı geçmiş hayli zaman
öksüz bir küçük dilek, şimdi içimde kalan
beni bilme artık gelme beklemelerime
beni sevme sevdalarıma düşme
ah ne fayda, bilme beni ne olur