Hep seni....! Şiiri - İbrahim Özdemir 2

H E P S E N İ...!

Yağmur gökten yerine topraktan yagsa,
Güneş dogudan degil,batıdan dogsa,
Kanım kan kırmızısı degil,bembeyaz aksa,
Gündüzler karanlık,geceler aydınlık olsa,
Kaybetsem aklımı,dönsem deliye
Ahlar edip başımı vursam duvarlara,
Her gece sızıp kalsam,köşe başlarında,
Her gece susuz içsem şişe şişe rakıları,
Deryalardan akan su gibi yüklensem dertleri,
İsmini nehrin suyuna ateşle yazdırsalar,
Gözler konuşsa,kalbim görse,
Gündüzlerim güneşsiz,gecelerim aysız
Zaman geriye,mevsimler yer degişsede
Gönlümde hüzünler essede
Gözlerimde var sonsuzluk,
Sevdamı tek ben yaşasamda
Bilki sensiz bile seninleyim,
Kahpe felek varsın çatsın acımasızca,
Kahsırca saraydan,kabir mahsene düşsem,
Varsın yansın mazimiz,yıkılsın dünyamız,
Korlaşan kalbim olacak hep yanık,
Bu sevdaya yaradan en büyük tanık,
Bagrımda pıhtılaşsa sevda yaraları,
acılarımla var olayım kışta,
Ugramayacak olsamda ilkbahara,
Kendim umut tohumları ektim yüregime,
Sanki bahar gelverecek gibi kış ortasında,
Sahte resmim sanki içimi yaksada,
Kırılsada aşk fermanımız
Savrulmasada aşk harmanım,
Ugruna öldüğümü kalbim affetmesede,
çok yazık oldu deseler,
Mezarlıktaki sensiz meskenime
Yapa yalnız geldi,
Yapa yalnız gitti deselerde.

(DEMYANLİ) İBRAHİM ÖZDEMİR