Hep sendin Şiiri - Melanie Jensen

Ben değilim.
Ben değildim.
Ama
Hep sendin.
Betonlaşmış bu yeni Dünya'nın
Gri sokaklarında ki o katran
Kokulu yollar gibi kararmış ellerim ile
Gözlerimi siliyordum
"Ben olmayaşımı kutluyordum kırk derecelik
Gözyaşlarım ile "
Yanıyordu gözlerim.
O sinir bozucu beyazlıkta olan duvara
Tüm kederimi ve nefretimi
Resmediyordum
O kan rengi bakışlarımla
Ben değildim
Ama hep sendin.
Sanırım sen olmaya da
Devam edecek .
O duvarda ne geçmiş
Ne de gelecek vardı.
Yaşanması gereken fakat hiçbir zaman yaşanamayacak
Olan günler vardı
içinde sen olan
Nefretle
Kederle
Gözlerimin kızılı
İle
Baktım o günlere
İzahı neydi bunun?
Bir izahı
Var mıdır ki?
Var mıydı?
Yoktu.
Ben değildim
Ama hep
Sendin
Olamadım ben hiç
Senin ikilemlerin
Düşüncelerin
Hayallerin
Olamadım
İzahı yok işte
Ölüme 5 kala
Can halviyle yaşama umudu ile
Nefes nefese kaçan bir yaralı hayvan misali
Kaçıyorum gerçeklerinden
Gerçekliğimden
Çünkü ben değilim
Kafanda ki meşguliyetin
Değilim rüyan
Değilim duan
Sitem değildi
Fakat acıtıyor işte
Kaderime seni sensiz yazılması
Acıtıyor
Sanki Dünya'nın en yüksek yerinden
Gülerek atlayıp intihar etmek
Gibiydi sensizlik.
O soğuk beton olan yalnızlığım
Sensizliğim
Bedenimden akan sıcak kanın ısıtması gibi
Isıtıyor hayallerim, umutlarım
Sensizliğini
Sitemim değil tanrım
Ama
Madem onu kaderime yazacaktın
Peki neden onsuz yazdın?
Hiçbir zaman istediği oyuncağı alamayan
Bir kız çocuğu gibi oturuyorum
Duvara bakarak..
Çaresizlik ile
Yaşama kırgın kirpiklerim ile
Gözlerimin kızılı ile
Bakıyorum o boş duvara
Ben değildim
Ama hep sendin
Kafamdaki o gürültüler
Hep sendin
Şimdi senin için hiçbir anlam ifade etmeyen
Ben
Oturmuş yokluğun ile dans ediyorum
Hiç bir zaman dans edemeyeceğimiz o şarkılarda
Ben değilim
Ama hep sendin.