Hep Sen Kaldın Uzak

Kadifedir yüzün ey karanlık!
Dokunduğun yüreğim olsa
Demem ki hiç bir akşam uğrama!
Ve her sabah gün ağarırken gidişine
Sustuğum kadar yabancı olduğun gibi bana
Hep sen kaldın uzak.
Duramıyor işte, sönmüyor figan, ahı dinmiyor aşkın
Yüzüm kırışık…
Hali minberlere vaiz olunmuş, sözlere karışmış, kutsi bu ahit
Sökülmüyor yüreğin hicivlerinden.
Eh be artık! Katlinde kanayan darp olmuş halime hücuma kalkan
Her gelişin ayrı bir sücut, aynı kederle secdeye varan
Şu alnımın akdine sarktığın yeter!
Artık yeter, vech’ime küstüğün.

Dur, suskunluğu bozan denizi dinle!
Rüzgâr neden kızgın, neden söyle!
Sende bozulmuş bu kalbin içinde
Dalgaları sarmış, katmış kucağına
Yıkacak bir kıyı ararsın
Sustukça ben, sustukça!
Nedir bu halin, bu nefret kime!
Nedir ki bu acıklı garip halin
Kırma artık yeter! Yeter bu akşam dokunduğun yüreğim olsa
Demem ki hiç bir akşam uğrama
Ve her sabah gün ağarırken gidişine sustuğum kadar yabancı
Olduğun gibi bana, hep sen kaldın uzak.