Hep Sen Şiiri - Seyit Burhaneddin Kekeç

Titrek ellerim ismini yazdı kağıda,
Sevgimi yazamadım.
Bu beni terk edişinin ilk haftasında,
Sana olan hasretimi anlatmaya,
Kifayetsiz kalıyor kelimeler,
Oysa sen,
Çok zalimce çekip gitmiştin,

Giderken;
“Sevgiler dilde kaldı,
Gösterilenler sahte,
Gülüşlere sakın kanma,
Onlar sadece birer maske,
Galiba gerçekte sevilen,
Aynaya akseden görüntüdür belki de”
Derken egoistliğini belli etmiştin...

Ama bir şey gelmiyor elden,
Ferman dinlemiyor ki gönül denen,
Hep sen, hep sen diyor,
Çiçekler hep sen kokuyor,
Bülbüller hep adını söylüyor,
Rüzgar hep sen esiyor,
Güneş hep sen doğuyor,
Nehirler hep sen akıyor,
Nereye gitsem, nereye baksam,
Hep sen, hep sen varsın vefasız yar...

Sigaramdaki dumanım,
Çayımdaki demim,
Gözlerimdeki nemim,
Gökyüzündeki yıldızım,
Yüreğimdeki sevgimsin vefasız yar...

Varlığın ateş, yokluğun volkan,
Gözünde gönlünde hep ben, hep ben olsam,
Hiç bir şey yetmiyor bana,
Sevda anlatılmıyor anlasana...

Canımın içinde cansın,
Damarlarımda akan kansın,
Yeminim olsun sana,
Canımda, kanımda sana feda...

Güller sevdaya adanmış kurban,
Hasretinse hazan,
Gel bu bülbüle kıyma canan,
Feryadı figanla bahar geçti...