Hep Sen Şiiri - Denizhan Arıcı

gözlerin karanlıkta bir ışıktı
saçların kumsallardan çalınmıştı
tenin güzde bir buğuydu
yağmurlardan alırdı kokusunu

seni her gördüğümde
bahar yeniden gelecek
dağlar çiçekleri serecek
kuşlar yine yuvaya dönecek sanırdım

ben belkide
biraz aşk acısı çekmek
azıcık gözyaşı dökmek
imkansızı sevebilmek isteyen
küçük afacan bir çocuktum

sevmek korkuların en rezili
kaçamak bakışların çok şehvetli
bir o kadarda tehlikeli
insan ne kadar korksada
alamıyor gözlerini

artık hangi yola gitsem
ne yana dönsem
neyi sevmek istesem
hep sen
hayret in misin cin mi
sana mecburiyetim neden

şimdi yatağımın başucunda
gecenin ortasında
yılların her artısında
beni ateşlere atan
hep sensin
söylemeye kıyamadığım ezberimsin