Hep öldü sanılan Şiiri - Enes Kepil

Hep öldü sanılan bir ses
Yılların üzerinde toz bıraktığı,
Bir dilenci gibi yerde uzanmış
En olmadık zamanda olduğu yerden
doğrulup
Karşında dikilen bir ses,
Hep öldü sandığın
Günün birinde, sen yaşadıkça
Ölmeyeceğini anladığın o ses
Ellerini çırpar geçmişten
Uyanırsın en ağır uykularından
Gecede dolunay ışığı
Yüzünde bir hasret, bir şaşırma
Karanlığın içinden bir balkona düşersin
Canı çekilmiş gibi soğuk fayanslar
Her şey beyaz ışığın gölgesi
Gece zifiri sessiz
Bir ses el çırpıyor geçmişten.
Bu olmaz şey
o öldü sanılan, o üzen
O öldüren
O ses el çırpıyor geçmişten.