Hep misafirim kendime Şiiri - Gönül Parıltı

Hep misafirim kendime

Aklımın sende kalması boşuna değil...

Vedalaşırken sarılmaların korkundanmıydı

En çok benimi severdin sevdiklerinden

Bense kalmak isterdim sende bir bulut gibi

O şehir ne çok bende kaldı senin için

Sen gelmek isterdin o şehirden

Bense bu şehirde kalırdım.

Ellerim üşür ağustosta bile

Hani yılların verdiği yalnızlığım

En başta o'mu terketti beni

Bir elimde hüzünler diğerinde dinginliklerim

Yol ortasında kalakalmışım şaşkınım

Bir kartal pençesidir yüreğime değen sevdalar

Elimden tuttu bir yıldız aniden kaybolurum kendimde

Anlatamam sana en çok bana küsersin

Saçlarımdan tutarım defalarca ben iflah olmam

Üzerimizden uçan kuşlar bizden habersizler

Her gün hep seni düşünürüm içim sıkılır

Zamansız bitecek gibi aniden gitme demiştin

Ben sevmedim gitmeleri hep misafirim kendime