Hep Kendime Şiiri - Harun Adıyaman

Yaş yirmi iki, yaşımı doldurdum
Ne bir amacım var
Ne de bir umudum
Yürüyorum ama yol da bulamıyorum
Kendimle varoldukça
Kendime yoksunum

İçinden çıkılmaz labirent gibi
Yutulmuş süpürülmüş, kara delik misali
Yardım eli uzansın bir melekvari
Duyarsız dünyada
Kendime mecburum

Hatıralar var, hatırı sayılır
Yad etmediğim an hatrı kalır
Sırtımda yükleri, durmadan çoğalır
Aç gözlü dünyada
Kendime borçluyum

Kendime yaşadığım istisnai tercihler
Bana göre doğru
Kimine yanlış değer
Ama hayat bu işte
Zoraki yaptırımlar
Asılsız suçlarla
Kendime mahkumum