Hep Kendi Konuşur Şiiri - Eyup Şahan

Hep Kendi Konuşur

Adam konuşuyor ulema san ki,
Kimseye söz vermez kendi konuşur.
Söz cambazı olmuş herif inan ki,
Hiç kimseyi görmez kendi konuşur.

Söze başlayınca köpürür dudak,
Allameyi cihan adarsın adak.
Yalan torbasına diyor ki sadak,
Bir kararda durmaz kendi konuşur.

Kaz gelecek yeri hemence bilir,
Her zaman sürünün önünden gelir.
İstersen semer vur aldırmaz olur,
Bedenini yormaz kendi konuşur.

Palavra savurur ileri geri,
Katıksız şarlatan yüzsüz serseri!
Tükürsen yüzüne sürsen amberi,
Nedenini sormaz kendi konuşur.

Utanmayı bilmez pişkindir yüzsüz,
Köpekler halt etmiş eşek düpedüz.
Karanlık geceye diyor ki gündüz,
Bir kararda durmaz dendi konuşur.

İlim erbabını koymaz yanına,
Cahilin meclisi minnet canına!
Günden güne şan katıyor şanına,
Hiçbir riske girmez kendi konuşur.

Ne desem bu işe zır cahil âlim,
Eyüp’e diyor ki yoktur vebalim.
Ayak baş olunca vaziyet elim,
Sözde sona varmaz kendi konuşur.

Eyüp Şahan
Edirne 13.8.1978