Hep kalanlar terketti gidenler gitmeliyd ...

Tek tek çarparak kapıları kalanların gövdesine
her şeyi hiçbir şey gibi bırakıp gittiler...
bir daha tekmelenmeyecekti duvarlar
yeniden aralanmayacaktı kirişler
diye düşünüp gittiler...

içte kaygılar büyümeye el vermişken
boy boy sıralanmışken endişeler
paylaşımları hoyratça bırakıp gittiler...
üç yumurtayı
ve bayat ekmeği
günlerden arta kalmış iki demlik çayı
bırakıp gittiler...

soluklar geçerken bir birine amansız
telaşı cevapsız bırakışımı
sualsiz bırakıp gittiler...

heyecanları bulantı gibi
paraları denkleştirip akşam yemeği kıvranmalarını
tarih gibi bırakıp gittiler...

rutin yapageldikleri ne varsa
son kez yapıp ilk gibi
ve tozlu tülleri koklamayı unutmayıp
camını kir bağlamış pencereleri açıp son kez
kapıyı açılmamaya kapamışken
bırakıp gittiler...

çöp yığdıkları büyük odayı
lambasının yanmadığı
prizine fişin dokunmadığı bir başka odayı
kendi kendilerine betimleyip
yeni görür beni ve şehri
bırakıp gittiler...

çok beklenmişti bugün
yıl, asır değmezdi bugüne
ama tıklatınca parmakları
niye bugün deyivermişlerdi
sabırsızlık el ayak titretiyordu kiminde
kiminde yoksul kararlar ürpertisi
sanki gelmemiş gibi bırakıp gittiler...

umutlarını defnedip zulalarına
suratımıza bir kapı kapamayla
bizi bizsiz bırakıp gittiler...

kimi özgürce yanak verip damlalara
kimi kalın urganlarla sarmalayıp akıtmadan gittiler...
akın etse de tüm yaşanmışlık ''an''a
şımartmadan
gelmeyi gelme gibi yükleyip sırt çantalarına
kendileri kadar sebepli
ve gelişleri kadar sebepli
bizi sebepsiz bırakıp gittiler...
uzunca çıkılan merdiven nasıl da kısalmıştı
ne de çabuk kalkmıştı otobüs...

bırakıp gittiler
bir el sallamayla yaşadıklarımıza
sanki hiç serpilmemiş gibi onca ömre
gün gün sayılmamış gibi...
koşturup telefona umutlarımızı küllendirecektik
bırakıp gidişleri acı acı çalacaktı zihnimizde
hatta isimlerimizi karıştıracaktık...

gerisin geriye döndüğümde durağa
anladım geride kalan koca bir düş
tesellileri de alıp yanlarına
bizi öksüz bırakıp gitmişlerdi...
sesim bana döndüğünde duvarlardan
bağrışlarım karşı yırtınmaları bulamayınca
anladım geride kalan karanlık bir suret
geride kalan benli bir şaşkınlık...

(mayıs 1998 Konya)