Hep Kal içimde Şiiri - Fatih Kaya 6

Bir veda sustu dudağında,
Söylemedin, ama gittin…
Ne bir son bakış,
Ne de bir “kal” sesi…

Sanki hiç sevmedin gibi,
Ama ben…
Ben ömrümle büyüttüm seni,
İçimde bir çocuk gibi.

Her gece gözlerine sarılıp uyuyordum,
Fotoğraflarda değil, hayallerde yaşıyordun.
Bir sen vardın içimde,
Bir de seni sevmeye yeminli, yorgun yüreğim…

Unuturum sanmıştım,
Zamanla, yeni bir yüzle, yeni bir hikâyeyle…
Ama her yeni yüz, seni unutturmaya değil,
Seni daha çok anımsatmaya yaradı.

Kokusuz sokaklar dolanıyorum şimdi,
Adımlarım seni arıyor,
Bir zamanlar kol kola yürüdüğümüz o caddeler,
Şimdi bana mezar kadar sessiz geliyor.

Hiçbir şarkı tamamlanmıyor artık,
Çünkü seninle başlayan her şey
Sen gidince yarım kaldı…
Bir yanım eksik,
Bir yanım darmadağın…

Artık ağlamıyorum her gece,
Ama içimde boğulmuş gözyaşları var,
Adını andığımda düğümlenen bir boğaz,
Seni soranlara “iyi” diyemeyen bir ses var.

Anladım…
Sevda, bazen gitmekmiş.
Ama en zoru ne biliyor musun?
Kalan olmakmış,
Bir vedanın ardından sapasağlam durmaya çalışmakmış.

Ben hâlâ o eski kafede seni bekliyorum,
Gelmediğin her gün, bir yıl gibi geçiyor.
Kendimle konuşuyorum çoğu zaman,
Çünkü en iyi seni, ben anlatabiliyorum kendime…

Gitmene rağmen

Merhaba…

Biliyorum, sen çoktan gittin.
Ama içimde bir yer, hâlâ “belki döner” diye bekliyor.

Zaman geçti, aylar oldu belki…
Ama bir gün bile unuttum diyemedim.
Çünkü insan, kalbinden çıkan birini her sabah unutarak değil,
Aynı boşluğa bakarak hatırlar.

Şimdi bu mektubu yazarken,
Seninle konuşur gibi titriyor ellerim…

Sana kızmadım hiç.
Gitmene bile değil,
Beni böyle eksik bırakmana kırıldım…

Hani bir gün gelir de bu satırları okursan,
Bil ki hâlâ bir yerde,
Adını duysa susup ağlayacak biri var…

Çünkü seni unutmak,
Kendimi inkâr etmek olurdu.

Sana ait kalmış bir kalpten…

Hoşça kal… değil, hep kal…