Hep gülmemi bekliyorsunuz, hep gülümseme ...

Yazarlar, şairler, iki satır bişey karalayan herkes aynı şeyi söylüyor, zamanın hızla akıp gittiğini biz zavallı insanların durduramayacağımızı bildiğimiz için, belki yakalayabilirim umudu ile, o insafsız zamanın peşinden koştuğumuzu…

Umutsuzluğa kapıldığımızda okuyoruz bu yazıları – ki ben en çok Can Dündar ‘ı – biraz umut versin diye, gözlerimiz uzaklara dalıyor, geçmişi düşünüp hafif bir gülümseme yayılırken dudaklarımıza, ‘’belki acı bir gülümseme’’, içinde bulunduğumuz duruma bakıyoruz ve başlıyor gelecek kaygısı.
Hani biraz umutlanmak için okumuştuk bu yazıları ?
Kendimiz sanki okuduk, algıladık ve uyguladık ta,bu yazılanları hemen sağa sola gönderiyoruz, en çok ta gizli mesajlar vermek istediklerimize.
Bize yanlış yaptıklarını düşündüklerimize.
Bak gelip geçiyor hayat diyoruz , geç olmadan bul doğru yolu diyoruz.
Ya biz biliyormuyuz kendimiz için doğru yolu …

Hep böyle yapıyorum ben,
Aklımda kalbimde başka şeyler varken yazacağım, yine başlığa uymadı yazdıklarım.
Hayatıda böyle yaşıyorum ben;
Planlı, programlı inasnım ya ben, başlarken bir yolda yürümeye hedefler koyuyorum kendime. bırak hedefe ulaşmayı, başladığım yolda bile yürüyemiyorum, ya başkalarının yolunu istila ediyorum, yada patikaya çıkıyorum.

Her neyse; şimdi dönersem başa yani başlığa;
Gülmekten yoruldum ben..
Kimsenin yüzünden, kalbinden eksik olmasın kocaman gülümsemeler ama ben mecbur olmaktan yoruldum.
Annem, benim mutsuz olduğumu düşünüp üzülmesin diye gülümsemekten
Kardeşime örnek olmak için hayata gülümsemekten
Görev tarifimde olduğundan iş arkadaşlarıma gülümsemekten
Beni yıllardır hep gülerken gören arkadaşlarım, neyin var diye sormasınlar diye gülümsemekten
Sevgilim sesimi duyduğunda, yanımda olduğunda huzur ve mutluluk bulsun diye gülümsemekten,
Çokkkkkkk yoruldum. …

Bazen yapmıyorum bunu, daha çok son zamanlarda, benden hiç beklemedikleri bir anda.
Denemek için değil asla
Gerçekten öyle hissetiğimde, gülerek geçiştirmek yerine, gerçekten istediklerimi ve beklediklerimi söylediğimde.
Şaşırıyor diyemem karşımdaki, daha çok hoşlanmıyor bu durumdan demek daha doğru belki.
Gülerken yanında karşısında istediği beni, onun gülümsemesini dondurduğumda yüzünde, istemiyor beni o halimle.

Hep gülümsememi, gülmemi istiyor her şeye..
Oysa ben , herkesten değil ama en çok sevdiklerimden, ihtiyacım olduğunda ben gülemediğimde onlar bana gülümsesin istiyorum kocaman …
Benim hep onlara yaptığım gibi …

Bilseler ki bir küçücük gülümseme ne kahkahalar attıracak bana....
Yaparlar belki….