Hep Düşündüm Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Hep düşündüm...
Hayatta neyi eksik yaptım
Veya neyi abarttım
Hayal dünyamı ardına kadar aralayan kimdi
“yalnızlığın son perdesi”
En muhteşem gösterimdi
Bu düşler bu düşünceler Tanrı’m bunlar benim miydi

Dünümde bir şey vardı
Dünümde her şey tamamdı
Ama neden olmadı
Neden tek şey yarım kaldı yaşan(a) madı
Ne hayallerim vardı oysa ne pembe düşlerim
Düşündükçe dudağımda çıldırırdı gülüşlerim

Bir bebeğim olmalıydı mesela
Gecenin yarısında
onun çığlığı uyandırmalıydı beni
en tatlı uykumdan
Mememden canımı çekmeliydi kanatırcasına
Kızmalıydım...
Ayaklarımda sallarken sızmalıydım...
Ben...ben anne olmalıydım

Uykusuz bir gecenin sabahında
Bir kahvaltı sofrasında
Sıcak bir çayın buharında kaybolmalıydı yorgunluğum
Yanaklarıma konan
iki küçük öpücük olmalıydı mutluluğum
Akşamı iple çekmeliydim
Deli gibi sevişmeliydim
Gecenin bilmem kaçıncı saatinde
Sevdiğime sarılarak
buz gibi duvarlara
mutluluğun resmini çizmeliydim

Oysa...oysa ben hep
kıraç topraklarda umut diye küreklendim
Kuyular büyüdükçe yüreklendim
Ama şimdi en dipteyim
Avuçlarımda hayal meyal gün ışığı
sahi ben hangi mevsimde unuttum
dudağımdaki ıslığı
Şimdi bir merdiven basamağı kazacak gücüm yok
Çünkü...çünkü gücümün son demindeyim
Düşlerimden uzakta...
hayallerimin kazdığı tuzakta...
gündüzü olmayan bir iklimdeyim

Ben her zaman en koyu yalnızlığımı gecelerle paylaşırdım
Belki de...belki de bu yüzdendi karanlıkta korkaklığım

Her namlu üzerime doğruldu benim
Acılar zincirlere vurdu duygularımı konuşamadım
Ben resim resim aşkı kazımak isterken gökyüzüne
Her doğan güneş yeni bir geceyi serdi üstüme

Ne hayallerim var artık
Ne yarınlara gebe umutlarım
İhanet çukuruna düştü bütün aşklarım
Şimdi ağlıyorsam
Ne olur çok görmeyin
Yitirdiğim değerlerin anlamıdır göz yaşlarım