Hep Çocuk Kalmak Şiiri - Atilla Durukan

Çocuk tum, ama çocuk olmadan büyümüştüm,
bu nedenle hep çocuk olarak kalmak isterdim.
toz, topraklarla kan ter içinde,
bıraz d korkuyla eve gelmeyi özlerim hep,

kapının önünden bakıp, içeri kaçarken,
anamın meşhur terliğiyle hedeflenerek.

oysa
özlemlerimde hep bunlar varken,
çocukluğum daima koşuşturmayla geçti,

bir tarafım yarı, bir tarafım hep eksikti,
sevgisizliğinden çöllerinde küçücük bedenim kavruluyordu,
belli ki anne ve babam da sevgisiz yetişmişler di ki
bana verecek bir şeyleri yoktu,

ne bana ait bir gökyüzü, nede bir parça denizi vardı
bütün koşuşturmalarım belki de bundandı,

gamsız kedersiz, endişesiz yarınlarım olsun istedim,
başımı okşayan bir baba eli, sırtımı örten bir ana elini
özlediğim olmuştur hep.

kızgın ateş üzerindeki cambazlar gibi yakılmış, köreltilmişti, duygularım,
ve sacın üç ayağı gibi yasak haram ve günah üçgeninde
gözleri baglı dolap beygiri gibi, HALA YAŞIYORUZ DEGİL Mİİ.