Hep buradaydık, beklerdik...

tadına defalarca bakılmış insanlarız biz.
rahattık hep,
kolay verdik,
kolay aldık herşeylerimizi geri,
sadece kendimizi de değil yani...

ya vardık, ya yoktuk.
bir azdık, bir çoktuk işte...
sanki çocukluktu yada çok azıttık.
ya vardık, ya yoktuk işte...
bir azdık, bir çoktuk...

kaldırımlara methiyeler düzdük,
çiçeklerden taclar yaptık çok takarmışsınız gibi,
tacımız ettik başımıza kendi kendimizi,
ya çocukluktu bizimkisi,
ya yokluktu...
yokluktu ya tabi;
kimsesizlikti,
sessizlikti,
kalabalığın içindeki hunharca öldürülmüş piçti bizimkisi,
bizim halimiz işte.
çokluktu; anlatıp anlatıp bitiremediğimiz,
unutup silip,
siktirip gidemediğimiz anılarımızdı.

arkamızda kalan herbir halttık biz.
hem gider, hem bırakırdık her sefer bir parçamızı.
bir parçamız arkamızdan özlerdi bizi
özlesin-di zaten! öyle ya!
şu hayatta biz de özlemeyeceksek bizi...
düpedüz çocukluktu,evet...
haksız olduğum kadar haklı olduğumdu,
çok azıtmıştık,
şımarmıştık,
şaşırmıştık hallerimize,
bindiğimiz gemilerimizle,
uzaklaşıp, gidemedik de...

kaldık, kavruk kavruk...