Hep Böylesin Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Üşürken ayazında ben sensiz gecelerin,
Hasretliğinde yandım hicranın yıllar yılı,
Acımasız insafsız dudakta hecelerin,
Bu yüzden duygularım yıllar yılı kaygılı.

Bir bakmışsın yüzünde açmış yediverenler,
Bir bakmışsın Azrail sanır seni görenler,
Bilmem vefa gördü mü vuslatına erenler?
Söyle gül mü, bülbül mü sevgiliye saygılı?

Her Mecnun’un bir ahı her Leyla’da bir çalım,
Eğer bu ise sevmek sevmeyi bırakalım,
Bir çuvala doldurup hepisini yakalım,
Sen bilmezsin çileyi sence zevk sevda yolu.

Umursamaz tavrınla geçersin dudak büküp,
Sevdayı hiç bilmedin zevk aldın beni yakıp,
İyi kötü demedin kalpleri tek tek yıkıp,
Kerevetine çıkıp açtın papatya falı.

Çektirdiğin çileler vermişti bana neşe,
Bildiğin tek şey vardı atmak beni ateşe,
Sevgi dediğin ne ki şimdilerde beleşe,
İnsanlar niye kırar tutundukları dalı?

Beni sen mi yarattın, isyanda duygularım,
Yakar bu günah seni bundandır kaygılarım,
Sevmesini bilene sonsuzdur saygılarım,
Ben hep seni gül gördüm sen beni karaçalı.

Ümit’in umudunun tükendiği yerdesin,
Gözlerimi karartan simsiyah bir perdesin,
Ey vefasız sevgili söylesene nerdesin?
Vazgeçmedi şu gönlüm yine sana sevdalı.

Ankara – 08.06.2009