Hep Böyle Kal! Şiiri - Serap Tepedelen

Kıskandım seni çocuk,
Oyunlarını,misketlerini,giysilerini...
Kıskandım da inan,
Bir köşede oturup tırnaklarımı yedim kıskançlıktan.

Omuz silkişini kıskandım,
Umursamazlığını,dostluğunu,
sımsıcak yürekler dolusu saflığını.

İmrendim sana çocuk,
Geçmişe özlem duydum sana bakınca
Parça parça ettim yüreğimi
Ettim de toparlayamadım parçaları bir türlü

Renkli balonlarını kıskandım,
Düşlerini,umutlarını
Çektim aldım hırsla senden
Aldım da koydum yanıbaşıma
Kendime yakıştıramadım,
Utandım.

Ah çocuk,
Onca kıskanırken ben seni,
Sense büyümeye özendin.
Neden?
Büyümek o kadar yakın ki sana,
Uzatsan elini,tutuvereceksin.
Ama ben,
İstesem de yüz kere,milyon kere
Geçmişe dönemem,
Çocuk olamam.
N'olur bir kerecik geçiversem
Geçmişin süzgeçinden
Dönemem.

Bana öylesine uzak ki
Seksekler,birdirbirler,o gökkuşağı örneği düşler...
Kıskandım seni çocuk.
Bırak,büyümeye özenme
Sen sevgiden örülmüş çemberini eline al,
Ve büyüme çocuk,
Hep böyle kal!

(1996,Bursa)

.