Hep Böyle Şiiri - Mahmut Özkoca

Hep böyle masumdu gülüşün
Şaraba bulanmış gözlerle anımsarım
Sıcaktı ilk ve son öpüşün
Düşünmesem bir an ayıplarım

Avuçlarımda hüzün, hep böyle gözlerin
Baygın bakıyor yine gözlerime
Sensizce bir sessizlik bağırıyor sözlerin
Ok gibi saplanıyor yüreğime.

Bir yalnızlık bilirdim bende olan
Bir gidiş bilirdim saçlarında
Bir ben bilirdim sana tapan
Son defa öptüğüm avuçlarında.

Hep böyle geçer şimdi yaşam
Patladı patlayacak içimde volkan
Ah... Sustuğum kadar konuşsam
Düşüncelerim sessiz harflerle dolan!

Kapat gözlerini gözlerimde aç
Saçlarından boynuma tasma yap
Yapayım seni yapayım başıma taç
Ey kalbim... Sade ona tap!

Görüyorsun işte hep böyle içim
Bulanmış bir kere durulmuyor
Sır bahçesine dönmüş içim
İçim içimde kayboluyor..

Daha çok sürer gelmeyişin
Hep gidişlerin kalacak bende
Biliyorum hiç hiç gelmeyeceksin
Toprak kokacak gönlüm de...

Son aşk nedir bilir misin
Alıp derinlere sürükler ayakların
Durmaz durduramazsın tükenirsin
Su içersin yine de kuru dudakların...

Hep böyle karanlıktır gün yüzü
Fırtına sonrası çaresizliktir
Kaybolmuştur mutluluğun büyüsü
Bitmek de bir gün bitecektir..

Ben yalnızlığımla mutluydum senden önce
Konuşur dertleşir güler ağlardık
Sen usunca sokuldun içime seslice
Birbirimize sıkı sıkıya bağlandık...

Hiçbir şey ayıramaz sandık
Sen ben bir olmuştuk bir bütün
Oysa okyanusun alay ettiği sandaldık
Gittin... Yalnızlığımı da götürdün...

Bir yalnızlığım vardı benimle
Ne sen varsın şimdi ne yalnızlığım
Hep böyle olacak... Hep böyle...
Yalnızlığım da yok artık... Yok benimle...