Umut Yolcularının Kenti Çeşme

Şiirlerle beraber ıslandık yağmurda
Böyle başladı alacakaranlığı günahın
Zamanın köhne kapılarına kilit vurdum.
Böyle büyüttüm bu günahı…
Kör, sağır ve ağır kapıların ardında
Tövbe, Tanrının işine karıştım.

Sırları dökülmüş aynalardan topluyorum yüzümü
Doğanın yeşil denizinde yol alıyorum.
Otoyolun gürültüsünü Alaçatı’da bıraktım.
Çamların çağrısı, begonvillerin ıssızlığı,
İşte göründü özlemlerin son virajı Çeşme,
Sonsuzluğu, Mavi- Yeşil kardeşliği,
Şiir yüzlü, deniz gözlü kadınlar,
Yakamozlarda parıldayacak çakıl taşları
Çeşme âşıkların, umut yolcularının kenti,
İntiharla çıktıkları yollardan,
Eksilerek geri döndüler yaşama.

Ruhumu aydınlatan cılız bir kandil,
Kalbim yetisiz sevdaların bekleme odası
Öfkem sözcüklerime sataşıyor.
Rüyalarım darmadağın,
Belleğim zayıflıyor git gide
Sonunda bir gölge kalacak benden geriye,
Çeşmeye…

Dinmez ER / Çeşme / 2016. 08. 14 /