Yitik bir aşkın ardından başlayan gözyaşlarıyla,
Senaryolar hazırlarız yalnızlığımız adına.
Hayallerimizin bittiği yerde başlayan o boşvermişlik,
Bizi hayatın nihayetine götürür sanki.
Başka kişiliklerde yalnızlığımızı bastırmaya çalışırız.
Ellerimiz yabancı ellere dokunduğunda,
Hep bir soğukluk var olur
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta