Hep Ben Yansam… Şiiri - Recep Karadereli

İnsan kendine düşman,derde dert ekler,
Doyumsuz,her tasa çalar kaşıkları..
Ak kefene bürünmüş,defteri bekler,
Uzar cehenneme,cadde ışıkları…

Komşular sır vermez,inler sessiz sessiz,
Yaşarız,aç mı tok mu kimseden habersiz...
Öksürük keskin,aça sağır sokaklar,
Mizanda hesabı, bizden soracaklar...

Sofralar tıkırdar,çocuklar bir alem,
Bilgiyi beynine,yazsam kalem kalem,
Yorgan çekmiş,ders yapanlara ağlarım,
Sobasına odunum,kor kor yanarım..

Nasıl insanlık,fakir hali sorulmaz,
Emek ucuz, üç kuruş karın doyurmaz,
Ayaz tir tir,bisikletle işe gitmiş,
Ne bilsin olan,kimin cebi delikmiş...

Yolda taşı atsam,düşmese kardeşim,
Kötüye, iyilik olsa hep niyetim…
Taş koysam,hızlı gitmese arabalar…
Çaresizlikten,ağlamasa babalar...

Niçin ölmüş duydun mu? beldende fakir,
Kardeşlik nerede,nasıl çıkar bu kir,
Hesap günü çare mi,dildeki zikir…
Rabbim uyarıyor,vermiş akıl-fikir…

Müslümanın kendine ettiğine bak,
Hastalıklı,kibrit çak,acıma yak,
Şuursuz fesat,cemaatin köküne,
Omuz vermiyor,kardeşinin yüküne…

İsraf haram,yağlı göbekler şişmanız,
Spor yaparız,ah vah eder pişmanız….
Doktora biatımız,can kederinden,
Ölüm var cana,kim dönmüş seferinden….

Paylaşamayan,müslümana tükürün,
Hakkını versek,nimetlere şükürün,
Hak reçete var,giyme zulüm fistanı,
Savaş- terör- kan, aratır kabristanı…

Tabut aralığından baksa bu sefil…
Çocuklarca temiz,duamla ağlasam…
Hicretle ağarmış,günahalara kefil,
Cehennem bana doysa,hep ben yansam….
Eki.08