Hep ben derse birisi, sohbetin tadı kaçar
Dinleyen insanlarda, gizli bir telaş başlar
Bazıları konuyu, bir anda değiştirir
Bazıları da hastam var deyip uzaklaşır…
Duygularla algılar, birbirine karışır
Ben demeyi sevenler, ben diyenle yarışır
Dargın olan yağcılar, mağrurlarla barışır
Bu arada kediler, pişmiş eti kaçırır…
Neticede sevginin, derecesi azalır
Daha sonra sohbetin, süresi hep kısalır
Çok konuşan yerini, az konuşanlar alır
Ben diyenin elinde, solan bir çiçek kalır…
Ben dinlerim diyenler, buyursun hep dinlesin
Sana neler anlatır, çoluk çocuk beklesin
O çok büyük adamdır, bunu herkes bellesin
Hep ben diyen bencili, bütün dünya beklesin…
Sözün bittiği yerdir, bencillerin sohbeti
Konuşma adabıdır, bir insanın heybeti
Paylaşılan sevgidir, her insanın kısmeti
Biz dedikçe sevenler, canda bulur kuvveti…
6.4.2016
Erol GüngörKayıt Tarihi : 19.7.2016 11:03:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
